Tradycja spektakli Pasyjnych w Jelnej sięga 1984 roku, kiedy to młodzież naszej miejscowości, reżyserowana przez o. Kazimierza Steca zagrała na nieistniejącej już scenie sali widowiskowej Domu Strażaka pierwsze Misterium Męki Pańskiej. Po tym nastąpiła kilkuletnia przerwa i następne dwie odsłony Misteriów zagrano dopiero w latach 1992 i 1993 na bazie ówcześnie działającej grupy Młodzieży Franciszkańskiej, Od tego czasu zagrano jeszcze dwa spektakle. W roku 1999 inscenizację wystawiła kolejna grupa Młodzieży reżyserowana przez Andrzeja Chojnackiego a ostatni 10 aktowy spektakl, reżyserowany przez Zofię Miś na bazie Misteriów Kalwaryjskich zagrano już na nowej scenie Domu Kultury w Jelnej w 2009 roku.

Obecna inscenizacja jest zorganizowana przez Stowarzyszenie „Złoty Potok'" i inauguruje obchody 5-lecia jego działalności.

Misterium Męki Pańskiej stanowi sceniczną interpretację zbawczych wydarzeń odkupienia ludzkości przez Chrystusa - Syna Bożego.

Program inscenizacji

Najwyższy kapłan Kajfasz, zaniepokojony tryumfalnym wjazdem Jezusa do Jerozolimy i jego działalnością w świętym mieście, wzywa najbardziej zaufanych członków sanhedrynu, aby uświadomić im niebezpieczeństwo jakie stwarza dla nich Nazarejczyk. Od samego początku steruje rozmową tak, aby nabrali pewności że Jezus szykuje w oparciu o lud przybyły na święto Paschy powstanie, które w konsekwencji pozbawi ich godności i ogromnych majątków, jakich dorobili się z opłat w świątyni. Chce doprowadzić do sytuacji, aby to oni sami uznali, iż Jezusa trzeba zgładzić. Kajfasz wie także od swoich szpiegów o Judasza, który ma rozterki, czy aby dobrze robi przystając z Nazarejczykiem, stąd chytrze obmyśla, aby to on - jeden z grona najbliższych uczniów Jezusa doprowadził do pojmania. Ten fakt postara się później umiejętnie wykorzystać.

Targany wątpliwościami Judasz zachodzi do gospody. Lejla, jej właścicielka od lat donosi na rzecz Sanhedrynu. Poinstruowana przez Johanana używa swych wdzięków przekonując Judasza, iż jest stworzony do wyższych celów, a dalszy jego pobyt z Jezusem może się dla niego źle skończyć. Kiedy Judasz połyka przynętę ta opuszcza go i daje znać czekającym w ukryciu Faryzeuszom. Ci poprzez zastraszenie i obietnicę pieniędzy, które Judasz tak bardzo lubi dopełniają reszty.

Kajfasz już wie, o pomyślnie zakończonej misji zaufanych członków Sanhedrynu. Pozostaje mu jeszcze dobić targu z Judaszem a następnie przekonać całą Radę do poparcia zbrodniczego planu. Postawiony przed Radą Judasz zostaje poddany psychologicznej agresji zastraszenia. Przerażony konsekwencjami zerwania współpracy przystaje na warunki Kajfasza, bierze lichą zapłatę i mimo napomnień Józefa i Nikodema potwierdza daną uprzednio obietnicę zdrady swego Mistrza. Kajfasz ma jeszcze jedną misję do spełnienia. Zamierza z góry ustalić wyrok dla Nazarejczyka. Propozycje inne niż „śmierć" stara się utrącić najpierw argumentami a gdy to nie skutkuje, udając, że otrzymuje boskie natchnienie oświadcza iż lepiej jest aby jeden człowiek umarł za lud aniżeli cały naród miał zginąć. Podstęp się udaje, większość członków Rady wyraża zgodę na wyrok śmierci. Oponują tylko Józef i Nikodem, za co jednak zostają usunięci z Rady.

W tym samym czasie Jezus spożywa ostatnią Paschę ze swymi uczniami. „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje. Weźcie ten kielich i pijcie z niego wszyscy. Przywódca musi być sługą" Pierwsza Eucharystia, ostatnie pouczenia. Zapowiedź zdrady i własnej śmierci. Przysięga wierności Piotra, skarcona słowami „Jeszcze dziś po trzykroć zaprzeczysz, że mnie znasz". Po zakończeniu wychodzą na górę Oliwną, gdzie plan odkupienia zacznie się wypełniać.

Jezus zabiera Piotra, Jakuba i Jana, zostawia ich jednak w pewnym oddaleniu polecając, by trwali na modlitwie. Sam odchodzi w ustronne miejsce i na widok bezmiaru cierpienia jakie ma go spotkać, doznaje trwogi ogromnej i błaga Ojca by - jeśli możliwe w inny sposób dokonał odkupienia człowieka, lecz niejako On chce, ale Ojciec. Słysząc nadchodzącą kohortę poddaje się woli Ojca. Zostaje pojmany i wśród obelg doprowadzony do piwnicy więziennej w pałacu Kajfasza.

W samym pałacu zbierają się faryzeusze. W oczekiwaniu na przybycie najwyższych kapłanów rozmawiają o pojmaniu Jezusa. Wychodzi na jaw, że niektórzy obawiali się czy aby Jezus faktycznie nie był kimś nadzwyczajnym, a oni nie popełnili błędu fałszywie Go oskarżając. Kiedy jednak dał się pojmać i upokorzyć, odetchnęli z ulgą, uznając iż mają do czynienia ze zwykłym oszustem. Niebawem wchodzą najwyżsi kapłani. Kajfasz rozpoczyna przewód sądowy. Przedstawia najpierw rys działalności Jezusa, następnie umiejętnie podsyca nastroje kapłanów przypominając uwagi i zarzuty, jakie wobec nich, którzy uważali się za nieskazitelnie czystych Jezus kierował, by ponownie stwierdzić, że lepiej aby on jeden umarł za lud. Zgodnie stwierdzają iż właściwym sposobem pozbycia się problemu będzie wyrok śmierci. Józefa i Nikodema już w Radzie nie ma, a zdanie wahającego się Samuel ignorują. Dla pozoru przed ludem tworzą farsę uczciwego procesu. Zeznają przekupieni świadkowie, po czym Kajfasz sam pyta Jezusa, czy jest synem Boga a uzyskawszy odpowiedź twierdzącą rozdziera szaty stwierdzając błuźnierstwo i orzeka przewidziany za nie wyrok śmierci. Farsa musi trwać do końca, pozory przed ludem trzeba zachować. Ponieważ wyroku śmierci nie można wydać w nocy, Kajfasz kończąc posiedzenie zarządza jego kontynuację nazajutrz o pierwszej godzinie po wschodzie słońca.

Z uwagi na chłodną noc kobiety z pałacowej służby rozpaliły na dziedzińcu ognisko. Skorzystali z tego pełniący wartę strażnicy, którzy podeszli by się ogrzać. Wspólnie rozmawiają o ostatnich wydarzeniach. Skrada się tam również dwóch zalęknionych apostołów Piotr i Jan, którzy chcą zorientować się co do losów Mistrza. Jan był znajomym na dworze arcykapłana, stąd pozwolono mu wejść. Na własną prośbę wprowadza także Piotra, który jednak zostaje natychmiast rozpoznany jako uczeń Nazarejczyka. Z obawy o życie zapiera się na wszystko, przysięgając że Go nie zna, po czym słychać pianie kura i przychodzą słowa z ostatniej wieczerzy.

Nastaje świt. Dzień Paschy Żydowskiej. Mimo wczesnej pory Sanhedryn rozpoczyna obrady sądowe. Kajfasz się śpieszy bo z wieczorną gwiazdą rozpoczyna się Pascha - największe święto Izraela. Chce aby problem Jezusa był rozwiązany przed tym jak Izraelici zasiądą do wigilii paschalnej. Przewód jest krótki, chodzi tylko o zatwierdzenie przy świetle dnia wydanego już wyroku. Kajfasz przypomina dowód winy - bluźnierstwo po czym pyta poszczególnych o wymiar kary jaką przewiduje za nie prawo. Wszyscy oprócz Samuela orzekają śmierć. Po tym Kajfasz poleca wprowadzić Jezusa i obwieszcza mu skazanie. Do pałacu wbiega Judasz. Targany wyrzutami zdrady proponuje zwrot pieniędzy i żąda uwolnienia Jezusa. Po tym jak Kajfasz i członkowie Rady uświadamiają mu, iż spełnił swoje i dla nich jest już bezużytecznym śmieciem rzuca sakiewką i...

Wyrok śmierci mogli wydać, ale jego zatwierdzenie i wykonanie należało wyłącznie do Rzymian. Obmyślają zatem chytry podstęp i wyruszają do Namiestnika - Piłata.

Sprawujący w imieniu Cezara rządy Piłat słyszał już o Żydowskim proroku. Zapewne jest też dobrze poinformowany o jego nieszkodliwej działalności, stąd oburza się słysząc, że chcą Go zgładzić. Postanawia osobiście przesłuchać Jezusa, po czym upewnia się, że ma do czynienia z kimś niezwykłym, kto nie zasługuje na otrzymaną karę. Zdecydował nie angażować się w religijny konflikt Żydów i wykorzystawszy fakt pobytu w Jerozolimie Heroda wysyła ich do niego. Ten wiele słyszał o cudach Jezusa, stąd niezwykle się ucieszył usłyszawszy, że ma Go w swoim pałacu. Liczy na ciekawą rozrywkę, pokaz magii i czarodziejskich sztuczek. Zakłada, że jeśli okażą się efektowne, zaangażuje Jezusa jako nadwornego magika. Doznaje jednak zawodu. Jezus nie zamienia z nim ani słowa, nie czyni żadnej sztuczki. Poirytowany Herod stwierdza, że ma do czynienia z głupcem a nie przestępcą i mimo nalegań Kapłanów nie zatwierdza wyroku i odsyła wszystkich na powrót do Piłata.

Upokorzony Sanhedryn wraca z Jezusem do pretorium i ze zdwojonym zaangażowaniem żąda dla niego wyroku skazującego. Piłat widząc, że słowne argumenty na nic się nie zdadzą, postanawia wziąć ich na litość. Każe Jezusa ubiczować, po czym okrutnie skatowanego przez rzymskich oprawców stawia na powrót przed Żydami, tym razem w towarzystwie mordercy Barabasza. Zastosowany podstęp nie skutkuje, mało tego Żydzi używają własnego. Twierdzą, że Jezus czyni się królem a oni mają tylko jednego króla Cezara. Jeśli zatem go uwolni uzna królewskość Jezusa, czym zaprzeczy Cezarowi. Piłat z obawy o swą głowę zatwierdza wyrok śmierci, przy czym ostentacyjnie umywa ręce podkreślając iż się z nim nie zgadza.

Kalwaria, grób, skończone wszystko... Ciemności moc, szatańska moc... Ale nie. - patrzcie. - jaki blask. Kamień grobowy niewidzialne dźwignęły moce ~ Zmartwychwstał.

Szczęśni, co chwile te przeżyli...

Obsada

Scenariusz i Reżyseria              Zofia Miś, Andrzej Chojnacki.

Muzyka                                    Tomasz Miazga, Andrzej Chojnacki, Lesław Miazga.

Obsługa techniczna                   Pracownicy Ośrodka Kultury w Nowej Sarzynie i członkowie

Stowarzyszenia „Złoty Potok"

Wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób przyczynili się do realizacji Spektaklu Pasyjnego serdecznie dziękujemy.

{phocagallery view=category|categoryid=21|limitstart=0|displayname=0|displaydetail=0|displaydownload=0|displaybuttons=0|displaydescription=0|displayimgrating=0}